Ut ’n Kruuk Wien, de bi mi ünner Blöden stünd,
Drünk ik alleen – nüms wied un sied, man bloots de Maand.
Daar bœr ik mien Bäker hoog un bäd’ d’n hellen Maand,
He schull mien Schadden to’n drütten Kumpaan maken.
Den Maand, den kannst nich bruken, wenn ’t üm’t Supen geiht.
Mien Schadden, och, de krööp un slurr bloots tutig achterran.
Tominnst dään Maand un Schadden mi Gesellschupp doon
Un dään mi helpen bi’t Vergnögen, as dat Vörjahr sturv.
Ik süng ’n Leed. Daar swog’ de Maand un schunkel blied’.
Ik hops un danz. Mien Schadden humpel-strumpel achter ran.
Wi weern dree dicke Maten, so lang ik noch bi Sinnen was.
As ik beswiemelt daarleg’, daar güng elk sien eegnen Weg.
Ewig sünd wi up Reisen, drievt driftloos dörch de Welt,
Kaamt us sachs an’t Enn vun’n Steernstroom wedder in de Mööt.
Frontpage
