Üüt een frog Stockie Prosa van A. Roland Holst.
“Deirdre en de
zonen van Usnach” (1920 Palladium) Ümmesett
van üüt ’t Nederlands naar ’t Dräins
dör Arend Victorie
Ümeschräven dör Reinhard F. Hahn
Deirdre ’s hengahn
en séj, die ekomen was, mœk söch klaar, ümme te duun, wat de Golven deed’n.
Witt, hiel stille, güng séj in töt de Rasernéj,
en séj lä hœrsölf an de ruge Futen van de Wäreld.
Hœr wachte de See.
Al nader.
Al lüder,
brœken de Golven na een körte Hüüste,
die frömd was en angstig.
In ’t Leste swöll de Fluud in de Kloven en Engten,
en spüülde Stille aver de flacke Rotts, waarop séj lag.
Teroggespülend naar de See
trock ’t an hœr natte Klied.
Een angstige Läägte van Gelüden föll in.
Argens in ’t Niks rees ’t Ende, mar ’t höl sich stille,
allent de See ademde swaar,
en een Meöw schrowde rond ümme de Klippen her.
Hœr grote Ogen, wied lös,
starden naar de verlœren Wäreld.
Baven vörbéje farten scheen een Brandgluud,
mar séj wüss niet mehr van de Müren van Försten,
séj giet hen, ümme te hören singen vörbéj dit Läven.
Vanüüt de farste Farte höört séj hœr, wied weg,
vanüüt een Locht, achter Wiend en Tied,
daar singt séj, een sülveren Singen,
as of daar in al éjler wördende Jübel
een Wäreld van Bliedschap verries.
En hörende, begünnt séj ’t sich te herinnern.
Tuun hœr Jank te groot wœrde,
lä séj hœr Höövd dale naar ’t Einder.
Daar, töt in de Hiemel, was de See, en süng.
Tuun séj hen egaane was, kwamm aver hœr Ogen de Wiend
en namm hœr Adem mit.
Van üüt de diepe Diepte wörde der erupen,
en Opstandigheid van de Golven,
neeg töt een geweldige Ondergang.
Rondümher, völl donderend de Wäreld van Water.
En daar was een Opgank van witte Wolken
en een Rupen van grote Stemmen dör de Iensemheid.
Snell, verweide ’t Schuum en ’t wœrde Stille …
Düüster en mit machtige Wülingen
swöll de See ümhoog, tägen de Steilte van ’t Wäreldende …
Frontpage
