Arend Victorie

[To Arend Victorie’s index]

A 1998 poem in Drenthe Low Saxon about the passing of the writer’s father:

Ien gedicht wa’k in 1998 eschreven hebbe naor anleiding van ’t hengaon van mijn Va. Dat was in 1972, kuj naogaon hoe lange a’k daor mit ewacht hebbe. Dat is meer ekomen deurdat tussen mien olde baos en mijzölf een generatiekloof ontstaone was. De wuulige zestiger en zeuventige jaoren hadden vat op mij ekregen en dat kun hij niet begriepen … En ik begreep hum niet meer … Jaoren later hef zich dat openbaart in dit gedicht …

Nog ien keer
(Mien Va zien hengaon)

Nog ien keer kiek ik in oen ogen,
zij kiekt diepe, hiel diepe in mij.
Oen mond beweg, wul nog wat zeggen,
hiel zacht gefluuster,

Wacht, ik kome wel wat dichterbij.

Oen lippen trilt, ie aodemt langzaam,
oen börst giet aamper op en neer.
Ok ik zul geern oe nog wat zeggen,
of is ’t te late? kan ’t niet meer …

Mien stemme valt weg, allent mar traonen,
gedachten gaot van jonk naor old.

Ik pak oen haand …

kiek naor de lijnen en naor ’t eelt,
hij is zo kold.

Een diepe zucht …

Kompt now ’t ofscheid? …

Nee!!!...

Nog gien leste groet.
Ik heb nog zoveul te vertellen,
mar mangs ontbrek ’t een zeune an moed.

Nog ien keer kiek ik in oen ogen,
gedachten gaot van oe naor mij.
Dan zie’k dat zij langzaam breekt,

now bij dood … ’t Is veurbij …

Now lig ie daor, oen ogen esleuten,
die felle blik die is niet meer.
Nog iene smok, op oen klamme veurheufd,

ien leste smok …

Daornao nooit meer …

[To Arend Victorie’s index]