Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Doë wos èns e Wènterkiëninkske, dat hao se Nèss mèt Quach Jung èn de Kaarschier.
Op ’nen Daoch worre Pa än Ma Wènterkiëning allebee autchefloëge fér æte te
chohn sicke, än de Kleen worre maunekes alleen.
Noë ’nen Toär koäm Pa Wènterkiëning trèch te säi Nèss.
“Wo ès haaj chebiërd?” saacht er, “Hèt uch iemed lästich chevalle? Che
siet häil cheterschaokeld aut, ammel!”
“Och, Pa,” saachte se, “doë koäm haaj schös ’ne chraute Bieteboh verbij.
Dæ soäch su bänkelek än kaud aut! Hæ kiekte mèt s’n chraute Ooge èn os Nèss.
Hæ hèt os bra bang chemok!”
“Aa sau!”, saach Pa, “bau ès dæ hiëne?”
“Hæ ès dæ Kant op chechange!” saachte se.
“Datter waach!” saach Pa, “ich chon ’m aternoë. Héb mär cheene bang nimäi!
Ich sall dæ èns haar haole!” Än hæ floëch op, ater ’m noë.
Waajter den Huuk im floëg, soächt er doë ne Läif lope.
’t Wènterkiëninkske hao æl chene Bang. Hæ koäm niër op de Läif s’ne Strank
än hæ bechoss ’m auttemaoke fér al wo Leed än Schaan worr.
“Dusse Lubas! Wo hébbs dich èn m’n Haus te sicke, m’n Kènder sau den Daover
op ’t Lijf jaoge? Bèste ni beschæmp?”
De Läif trock sich van ’t Viëgelke nix aon än loäp chewauhn dér.
Nau woënd ’t Stäiterke pass äch chiftig! “Dich hébs haaj nix te kucke,
sèch ich dich! Aste haaj noch eene Kéhr se leed Chesich daars lotte sien, dann
cheeste iet mètmaoke! Ich doän ’t noj, mär as ’t mutt, dan ... dan ...” kækdent
er, än hæ lichte terwaajle ee Päitsche op, “... dan træ ich dich s’ne Strank ratts
èn twäië!”
Toänter dat chesaach hao, floëcht er op, trèch noë se Nèss tau.
“Dä!” saacht er tiëge de Kènder, “dat sall ’m woll läihre! Dæ litt sich
haaj nimäi siehn!”
Please click here to leave an anniversary message (in any language you choose). You do not need to be a member of Lowlands-L to do so. In fact, we would be more than thrilled to receive messages from anyone. Click here to read what others have written so far.
What’s with this “Wren” thing?
The oldest extant version of the fable
we
are presenting here appeared in 1913 in the first volume of a two-volume anthology
of Low
Saxon folktales (Plattdeutsche
Volksmärchen “Low German Folktales”)
collected by Wilhelm Wisser (1843–1935). Read
more ...
Doë wos èns e Wènterkiëninkske, dat hao se Nèss mèt Quach Jung èn de Kaarschier.
Op ’nen Daoch worre Pa än Ma Wènterkiëning allebee autchefloëge fér æte te
chohn sicke, än de Kleen worre maunekes alleen.
Noë ’nen Toär koäm Pa Wènterkiëning trèch te säi Nèss.
“Wo ès haaj chebiërd?” saacht er, “Hèt uch iemed lästich chevalle? Che
siet häil cheterschaokeld aut, ammel!”
“Och, Pa,” saachte se, “doë koäm haaj schös ’ne chraute Bieteboh verbij.
Dæ soäch su bänkelek än kaud aut! Hæ kiekte mèt s’n chraute Ooge èn os Nèss.
Hæ hèt os bra bang chemok!”
“Aa sau!”, saach Pa, “bau ès dæ hiëne?”
“Hæ ès dæ Kant op chechange!” saachte se.
“Datter waach!” saach Pa, “ich chon ’m aternoë. Héb mär cheene bang nimäi!
Ich sall dæ èns haar haole!” Än hæ floëch op, ater ’m noë.
Waajter den Huuk im floëg, soächt er doë ne Läif lope.
’t Wènterkiëninkske hao æl chene Bang. Hæ koäm niër op de Läif s’ne Strank
än hæ bechoss ’m auttemaoke fér al wo Leed än Schaan worr.
“Dusse Lubas! Wo hébbs dich èn m’n Haus te sicke, m’n Kènder sau den Daover
op ’t Lijf jaoge? Bèste ni beschæmp?”
De Läif trock sich van ’t Viëgelke nix aon än loäp chewauhn dér.
Nau woënd ’t Stäiterke pass äch chiftig! “Dich hébs haaj nix te kucke,
sèch ich dich! Aste haaj noch eene Kéhr se leed Chesich daars lotte sien, dann
cheeste iet mètmaoke! Ich doän ’t noj, mär as ’t mutt, dan ... dan ...” kækdent
er, än hæ lichte terwaajle ee Päitsche op, “... dan træ ich dich s’ne Strank ratts
èn twäië!”
Toänter dat chesaach hao, floëcht er op, trèch noë se Nèss tau.
“Dä!” saacht er tiëge de Kènder, “dat sall ’m woll läihre! Dæ litt sich
haaj nimäi siehn!”
Frontpage
