Ossenbrügger Plat

Westphalian Low Saxon
Osnabrück Dialect

Listen to this version of the story:

[Download m4a]

Translation and Narration: Joachim Kreimer-de Fries

Location: Berlin (Germany), raised in Osnabrück (Ossenbrügge), Lower Saxony (Germany)

Language information: Westphalian Low Saxon is one of the varieties of the Low Saxon language, spoken in the German region of Westfalen (Westphalia). Some of the dialects on the Netherlands side of the border in that region might be classified Westphalian. [Click here for more.]

[Midde Saxon original]
[Another translation in this dialect]

[German Spelling] [Dutch Spelling]   

Van dên niëtelkuönînk

Et geschooich up eenen vruijaorsdag,
Asse gruinen mên buime on hagen saoch
Un mank de kruder viêle schuine blooumen,
Mên heuërde swirren wied van buimen
Doar bowweden vuëgel, graaute on kleeine,
Nester, op dat ze nich liêwen alleeîne.

Eein niëtelkuönînk woeönde wul touvriêr
Met wiew un kînners în eeine stiehe,
În ’ne waogenschoer woal afgeliêgen,
Doar baalken de vuëgel iêre nester draaigen.

Eeins wören oetvloeögen de aaulen,
Wieldat ze voder vînnen wollen
Veur iêre jongen touhoes în dên neste,
Dat ze gout iêten on wassen op’t beste.
Mên wiel ze oetvloeögen weuren tou tweeine,
Weuren de jongen gaans aleeine.

As dên de vaoder toun nest wier kwam,
Was doar eein arget geloete aan gaang.
Doa sproik he »Worumme dat, kînners mien,
Wêr dêe joe aan sokke laiden on pien?«

»Lêiwe vaoder,« roipen ze, »heuëret Jie!
Eein groawe onwicht kwam hier veurbie.
Zêêr greeslik saoch hei oet on slim.
Ziene aaugen gloepkeden kwaaud on met grîm
În uzet nest. Doar kraigen wie pien.
Woe konnen wi doar aaune aangste zien?«

»Waorhen, kînnerken mien,« zaau sproik hei doar,
»Waor is de onwicht bliewen? Zegget tou!«
»Lêiwe vader,« hêw hei tou aantwoort krieëgen
»Hei göng van hier op dênne wiêgen.«

Aal voart sproik de vaoder » Tuiwet gie hier!
Ziët gie schuîn stîlle! Bewiezet vien sier!
Ik wil em volgen on zal em woal kriegen.
Doarumme muëtet gie schoelen on swiegen.
Gie druëwet noe nich vruchten mêêr.
Ik wîl gawwe koeömen wier hiêr.«

De niëtelkuönînk is op den wiêge vloeögen,
On as hei kwaim ümme eeinen boeögen,
Zaaich hei doar eeinen löwwen gooun
Met breeiden rugge on laanke maon.

Mên de lutke voagel was onvervêrt,
Asse weur den löwwen zien kraft weeinig wêrt.
Hei vloig op den löwwen zien rugge met hast,
Hei zett’de de klaauen doar înne vast
On vöng eein zêêr loetet schênnen aan,
Asse loet eein vuagel aauk schênnen kaan.

Mên de löwwe hêörde nich den lutken rieder
On göng zienen wiêge gaans stille wieder.

Doar weurde dat kêrlken zien torn naau slîmmer.
Zien moout weurde driester, sien vluiken grîmmer.
»Ik zegge die, slompe buizewicht,
Miene kînners vervêren verluiwe ik nicht!

On kümps du wier tou mienen nest,
Is et eein misdaaut, deei doe dois toulest.
Ik wîl et nich gêren doun. O neeîn!«
On hei luftede aan eein van zien beeîn,
»Doach daon dê ik et – God mogte mie vriêken:
Met mienen beeîn dien rugge toubriêken.«

Zaau vloig hei tourugge tou zienen hoes,
Wao de kînnerken tuiw’den, êlk stîl as eein moes,
On sproik »Hêöret, kînner! Ik gaaif dêm zien lêêr.
Heei kump noe nich wier. Neei, nummer mêêr!«